Opsporingsconfrontatie

Een opsporingsconfrontatie is een herkenningsprocedure van de politie waarbij de politie een getuige vraagt om een aantal foto’s te bekijken uit het herkenningsdienstsysteem (HKS) van de politie en als de dader erbij zit, die aan te wijzen. Het tonen gebeurt via een televisiescherm. Op basis van door het door de getuige opgegeven signalement en de modus operandi van de dader wordt een selectie gemaakt van de te tonen foto’s.

Nadelen opsporingsconfrontatie

Er kleven een aantal nadelen aan de keuze van de opsporingsconfrontatie als herkenningsmethode:

• Alle getoonde foto’s zijn verdachten die ooit in beeld van de politie zijn gekomen, zodat elke aanwijzing een serieuze verdachte oplevert. Om die reden wordt geadviseerd om de opsporingsconfrontatie als middel alleen in te zetten wanneer de politie beschikt over voldoende andere getuigen voor een eventuele latere osloconfrontatie.
• Uit onderzoek van Peeck & Deetman (1995) blijkt dat zelfs onder ideale omstandigheden een laag herkenningspercentage geldt

Opsporingsconfrontatie is geen bewijsmiddel

Een opsporingsconfrontatie is niet bruikbaar als bewijsmiddel (zie P.J. van Koppen en W.A. Wagenaar, Reizen met mijn rechter, 2010, p. 285).