Utt het arrest van het HvJ EU H.K. vs Estland (Prokuratuur) (ECLI:EU:C:2021:152, hierna ook: het arrest van het HvJ EU) volgt onder meer dat het voor strafrechtelijke doeleinden verlenen van toegang tot de in het arrest bedoelde communicatiegegevens, te weten verkeers- en locatiegegevens, slechts is toegestaan in het kader van procedures ter bestrijding van zware criminaliteit en procedures ter voorkoming van ernstige bedreigingen van de openbare veiligheid. Het gaat hier immers om een ernstige inmenging op de grondrechten van artikel 7 en 8 EU-Handvest waarbij uit de opgevraagde persoonsgegevens nauwkeurige conclusies kunnen worden getrokken over de persoonlijke levenssfeer van de betrokkene.

Rechtsgevolgen verzuim:

De vraag is welke gevolgen aan een dergelijk verzuim verbonden moeten worden.

In de uitspraak van het Hof Den Haag, 20 juli 2021, ECLI:NL:GHDHA:2021:1588 kwam het hof tot de enkele constatering van het verzuim:

“Zoals hiervoor al is overwogen, zijn de bewaarde gegevens weliswaar opgevraagd in overeenstemming met de wettelijke regeling maar is daarbij – achteraf bezien – in strijd gehandeld met het Unierecht. De onrechtmatige toegang tot deze historische verkeers- en locatiegegevens moet worden beschouwd als een onherstelbaar vormverzuim in het voorbereidend onderzoek als bedoeld in artikel 359a Sv. Dit verzuim levert een schending op van het in artikel 8 EVRM gegarandeerde recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer. Het is bestendige jurisprudentie dat een dergelijke schending niet zonder meer maakt dat er ook sprake is van een inbreuk op de in artikel 6 EVRM vervatte waarborg van een eerlijk proces.
Naar het oordeel van het hof is de verdediging zowel in eerste als in tweede aanleg in de gelegenheid geweest om doeltreffend commentaar te leveren op de voorhanden bewijsmiddelen, waaronder de betreffende gegevens, en is het recht van hoor en wederhoor geëerbiedigd zodat van een inbreuk op artikel 6 EVRM geen sprake is. Voorts is de inbreuk van de in artikel 8 gewaarborgde privacyrechten niet zo aanzienlijk geweest dat bewijsuitsluiting het enig passend rechtsgevolg is. Niet kan immers worden gezegd dat op grond van de verstrekte historische verkeersgegevens een min of meer compleet beeld van het privéleven van de verdachte is verkregen.
Dit brengt met zich dat het hof zal volstaan met de constatering dat er sprake is van een vormverzuim zonder dat daar een rechtsgevolg aan wordt verbonden.”

In het arrest van het hof Arnhem-Leeuwarden, 28 juni 2021, tECLI:NL:GHARL:2021:6245 kwam het hof tot strafvermindering:
“Het is niet gesteld en ook niet gebleken dat door de onrechtmatige verkrijging van locatie- en verkeersgegevens het recht van verdachte op een eerlijk proces in het geding is. Wel is het recht van verdachte op bescherming van zijn persoonlijke levenssfeer geschonden. Verdachte heeft daarbij geen meer concreet nadeel gesteld, aangezien hij ontkent de gebruiker van de telefoons en simkaarten te zijn geweest. Wat de ernst van het verzuim betreft, overweegt het hof dat het openbaar ministerie in 2019 de geldende voorschriften uit het Wetboek van Strafvordering heeft gevolgd. Verder acht het hof het aannemelijk dat op grond van de concrete gegevens van dit geval, zoals neergelegd in het proces-verbaal van verdenking van 8 augustus 2019, een rechterlijke autoriteit hoogst waarschijnlijk een machtiging zou hebben verleend om de verkeers- en locatiegegevens te vorderen, ook wanneer daarbij zou zijn getoetst aan de beginselen van proportionaliteit en subsidiariteit. Nu wel vaststaat dat verdachtes recht op privacy in enige mate is geschonden, mede gelet op het aantal vorderingen en de periode waarop deze zagen, zal het hof, voor zover het tot bewezenverklaring en kwalificatie van de ten laste gelegde feiten komt, het nadeel dat door het verzuim is veroorzaakt betrekken bij de strafoplegging.”

The post Rechterlijke toetsing vereist voor verkeersgegevens en locatiegegegevens ogv Prokuratuurarrest HvJ appeared first on Bewijs in strafzaken.

Enkel zendmastgegevens is onvoldoende bewijs

De rechtbank concludeert dat enkel de zendmastgegevens van de mobiele telefoons van de verdachten overblijven als echt (direct) bewijs. Dit is echter onvoldoende om te komen tot een bewezenverklaring:

“Alhoewel deze zendmastgegevens in de richting van verdachte wijzen als zijnde een mogelijke dader van de poging overval, deelt de rechtbank het standpunt van de raadsman van verdachte dat de enkele constatering dat een door verdachte gebruikte mobiele telefoon een zendmast aanstraalt in de min of meer directe omgeving van een plaats delict onvoldoende is om tot een bewezenverklaring te komen van het aan verdachte ten laste gelegde feit van het medeplegen van de poging overval. Deze gegevens duiden er immers slechts op dat verdachte ten tijde van het feit in de buurt moet zijn geweest van de locatie waar de poging overval heeft plaatsgevonden, terwijl hij daaraan voorafgaand dezelfde route als het slachtoffer heeft afgelegd vanuit Brabant naar de kop van Noord-Holland, maar dit brengt niet zonder meer met zich dat verdachte ook één van degenen is geweest die hebben gepoogd het feit mede te plegen. Op grond van deze gegevens kan niet worden herleid wat de exacte rol van verdachte is geweest en welke specifieke uitvoeringshandelingen hij zou hebben verricht. Zonder enig ander (direct) bewijs dat redengevend is voor de betrokkenheid van de verdachte als medepleger van de poging overval, komt de rechtbank derhalve tot vrijspraak van het aan hem ten laste gelegde.”

The post Enkel zendmastgegevens zijn onvoldoende voor een bewezenverklaring appeared first on Bewijs in strafzaken.