Het hof overwoog het volgende:
“dat de herkenning door het slachtoffer van verdachte aan de hand van een enkelvoudige fotoconfrontatie heeft plaatsgevonden, hij herkende verdachte immers op zijn profielfoto op Facebook. Dit betreft naar zijn aard een herkenning die heeft plaatsgevonden onder omstandigheden waarbij de drang om de persoon die hem heeft mishandeld te herkennen groter is, dan bij een meervoudige fotoconfrontatie. Daarnaast draagt de persoon op de profielfoto een petje, alsook de persoon op de camerabeelden die aangever mishandelde. Dit belemmert het waarnemen en vergelijken van specifieke onderscheidende persoonskenmerken, wat des te zwaarder weegt nu aangever verdachte, voor het incident van die avond, niet eerder had gezien.De wijze van totstandkoming van de herkenning door aangever acht het hof, gezien vorenstaande, onvoldoende betrouwbaar.Dit geldt temeer nu de eigen waarneming van het hof aangaande de gelijkenissen tussen het uiterlijk van verdachte op de op Facebook aangetroffen profielfoto en het uiterlijk van de persoon die aangever mishandeld heeft zoals te zien op de beelden welke zich in het dossier bevinden, niet onomstotelijk tot de conclusie leidt dat dit dezelfde persoon is. Derhalve is met onvoldoende zekerheid vast te stellen dat verdachte de persoon was die aangever die avond heeft mishandeld.”

Bij de beoordeling van de betrouwbaarheid van een herkenning is van belang:

• de aard van de confrontatie,
• de kwaliteit van de afbeelding
• de mate van de zichtbaarheid van de persoonskenmerken
• de frequentie met welke de waarnemer de persoon op de foto eerder heeft gezien

The post Herkenning op Facebook is onvoldoende betrouwbaar appeared first on Bewijs in strafzaken.

In opdracht van het Ministerie van Justitie werd een experiment uitgevoerd waarin de effectiviteit van drie confrontatiemethoden (statische confrontatie in persoon (Osloconfrontatie), videoconfrontatie en fotoconfrontatie) werd vergeleken. Proefpersonen waren getuige van een geënsceneerde gebeurtenis en moesten later de betrokken persoon met behulp van een van de methoden identificeren.

Uit de resultaten bleek dat de ‘dader’ met alle methoden even vaak correct werd geïdentificeerd. In de selecties waarin hij niet aanwezig was, werd bij de video- en fotoconfrontatie vaker iemand onterecht aangewezen dan bij de Osloconfrontatie. Het maakte voor de juistheid van een oordeel niet uit of de foto’s simultaan of na elkaar werden getoond. Dit resultaat wijkt af van voorgaand onderzoek waarin consistent werd aangetoond dat bij een sequentiële presentatie minder loze alarmen voorkomen. Een mogelijke verklaring voor dit verschil is dat de personen vrij lang in beeld bleven, hetgeen de prestaties kan verslechteren. Een dynamische variant van de videoconfrontatie, waarin de motoriek en mimiek tot uitdrukking kwamen, resulteerde in meer correcte oordelen dan een statische variant. Het is dus zinvol om een getuige zoveel mogelijk ‘cues’ te geven bij de identificatie. Gegeven het feit dat in forensisch onderzoek de kans op een onterechte identificatie zwaar telt, kan op basis van de huidige resultaten worden aanbevolen dat zoveel mogelijk gebruik gemaakt zou moeten worden van de Osloconfrontatie. Bij de keuze voor een bepaalde methode speelt echter niet alleen de effectiviteit een rol, maar ook de kosten en de praktische uitvoerbaarheid. De kosten van een Osloconfrontatie zijn hoog (vooral omdat het inhuren van figuranten veel tijd en geld kost) en de praktische uitvoerbaarheid is relatief laag (deze methode is by. aan locatie en tijd gebonden en moet voor een eventuele nieuwe getuige weer geheel opnieuw opgetuigd worden). Een aanbeveling is derhalve om na te gaan in hoeverre het percentage loze alarmen voor met name de videoconfrontatie gereduceerd kan worden. Belangrijke voordelen van de videoconfrontatie zijn dat het niet aan tijd en plaats gebonden is en dat er meer ‘cues’ getoond kunnen worden (by. postuur, motoriek en context). Dit laatste aspect kan niet alleen een belangrijke rot spelen bij de herkenning van de dader, maar zorgt er ook voor dat de kans dat iemand op voorhand wordt aangewezen, evenrediger over figuranten is verdeeld. Het enige voordeel van een fotoconfrontatie boven een videoconfrontatie betreft de kosten: ook bij een videoconfrontatie is het vinden van figuranten niet eenvoudig, terwijl foto’s direct uit een bestand kunnen worden gehaald. Op termijn is een kostenreductie wellicht te bereiken met behulp van moderne informatietechnologieën.

The post Een vergelijking van confrontatiemethoden: Oslo, video en foto’s appeared first on Bewijs in strafzaken.

• De bij de opsporingsconfrontatie betrokken politieagenten mogen niet hebben geweten dat de verdachte in het onderzoek reeds als verdachte in beeld was.
• Ook mochten zijn niet weten hoe de verdachte eruit zag

Verweer niet-ontvankelijkheid OM verworpen

Door de raadsvrouw van de verdachte is – overeenkomstig haar overgelegde en in het procesdossier gevoegde pleitaantekeningen – primair bepleit dat het openbaar ministerie ten aanzien van alle feiten niet-ontvankelijk dient te worden verklaard in de vervolging van de verdachte, nu er in de onderhavige zaak door de met de opsporing belaste ambtenaren ernstig en onherstelbaar inbreuk is gemaakt op de beginselen van een behoorlijke procesorde waardoor doelbewust dan wel met een grove veronachtzaming van de belangen van de verdachte aan zijn recht op een eerlijke behandeling van zijn zaak is tekort gedaan. Ter adstructie van dit verweer heeft de raadsvrouw aangevoerd dat – zakelijk weergegeven – de betrokken verbalisanten met betrekking tot de in het onderhavige onderzoek georganiseerde fotoconfrontaties op diverse punten onjuist, onvolledig en deels in strijd met de geldende regelgeving hebben gehandeld. Daarnaast is door de betrokken verbalisanten op diverse voor de hand liggende punten niet doorgerechercheerd. Ten slotte schort er volgens de raadsvrouw het een en ander aan de wijze waarop de betrokken verbalisanten verklaringen van aangevers en getuigen hebben geparafraseerd.

Het hof verwerpt dit verweer echter en stelt op basis van het procesdossier, zoals daarvan is gebleken tijdens het onderzoek ter terechtzitting, vast dat het opsporingsonderzoek naar de aan de verdachte ten laste gelegde feiten diverse tekortkomingen kent. Het onderzoek is niet met de zorgvuldigheid en nauwgezetheid uitgevoerd die in een zaak als deze van de betrokken politieambtenaren mag worden verwacht. Het hof wil aannemen dat de politie in Zoetermeer zich in 2009 geconfronteerd zag met een zo grote hoeveelheid straatroven, dat zij genoodzaakt was om voortvarend op zoek te gaan naar hen die als verdachte van deze overvallen zouden kunnen worden aangemerkt. Een dergelijke voortvarendheid mag er echter niet toe leiden dat onzorgvuldig en onvolledig onderzoek wordt verricht. Daarvan is naar het oordeel van het hof in de onderhavige zaak wel sprake. Dit raakt naar het oordeel van het hof de betrouwbaarheid van het onderzoeksresultaat, maar niet de rechtmatigheid daarvan. Immers, de strekking van het door de politie geschonden Besluit toepassing maatregelen in het belang van het onderzoek is het waarborgen van de betrouwbaarheid van het onderzoeksresultaat; in dit geval een betrouwbare herkenning van de verdachte door middel van een fotoconfrontatie. Het niet-naleven van de in genoemd besluit vervatte regels leidt daarom in de onderhavige zaak – anders dan door de raadsvrouw betoogd – niet tot een schending van de beginselen van een goede procesorde. Hetgeen de raadsvrouw overigens aan haar primaire verweer ten grondslag heeft gelegd, rechtvaardigt evenmin – ook niet bezien in samenhang met hetgeen hiervoor omtrent de fotoconfrontaties is geoordeeld – de conclusie dat sprake is van een schending van de beginselen van een goede procesorde. Het onderzoek is onzorgvuldig en onvolledig, maar ook niet meer dan dat. Het verweer wordt daarom verworpen.

Wel bewijsuitsluiting herkenning bij opsporingsconfrontatie

The post Opsporingsconfrontatie alleen bij onbekende verdachte toegestaan appeared first on Bewijs in strafzaken.

Casus

Op 23 december 2010 heeft de buitengewoon opsporingsambtenaar [opsporingsambtenaar] aan de aangever [benadeelde partij] een paspoortfoto getoond, waarbij deze opsporingsambtenaar de aangever voorafgaand aan de herkenning meedeelde: U bent op vrijdag 2 juli 2010 slachtoffer geworden van een zware mishandeling aan de Slinge te Rotterdam, gepleegd door de bestuurder van een personenauto met het kenteken [kentekennr.]. Ik heb een foto van de kentekenhouder van deze personenauto.”

Op 30 december 2010 heeft dezelfde [opsporingsambtenaar] aan de getuige K. Hoornweg een paspoortfoto getoond, waarbij hij deze getuige meedeelde: “Je bent op vrijdag 2 juli 2010 getuige geweest van een zware mishandeling die gepleegd is op de Slinge te Rotterdam. Deze mishandeling is gepleegd door de bestuurder van een personenauto met het kenteken [kentekennr]. Ik heb een foto van de kentekenhouder van deze personenauto”.

Gerechtshof: onbetrouwbare herkenning

Nog daargelaten dat in de wetenschappelijke literatuur voorkeur wordt uitgesproken voor toepassing van een meervoudige in plaats van enkelvoudige fotoconfrontatie indien de verdachte een voor de aangever/getuige onbekende is, terwijl het hof niet vermag in te zien dat aan de overwegingen van werkbesparing die blijkens het proces-verbaal tot de keuze voor een enkelvoudige fotoconfrontatie hebben geleid voor de vraag of daarmee genoegen zou moeten worden genomen enig gewicht zou kunnen worden toegekend, is het hof van oordeel dat bij deze beide enkelvoudige fotoconfrontaties de aan de confrontatie voorafgaande mededeling van de opsporingsambtenaar zo suggestief is dat zeker niet kan worden uitgesloten dat de aangever en de getuige zich bij de waarneming van de foto waarmee zij werden geconfronteerd al dan niet bewust door deze mededeling hebben laten leiden. Het hof neemt daarbij in aanmerking dat het door de aangever en de getuige waargenomen kenteken van de door de pleger van de tenlastegelegde mishandeling bestuurde auto één van de weinige tot herleiding geschikte identificatie-gegevens vormden.

Nu het bovendien gaat om een periode van ruim vijf maanden die de herinnering van de aangever en de getuige dienden te overbruggen, acht het hof de herkenning door de getuige Hoornweg en de aangever [benadeelde partij] van de verdachte dan ook onvoldoende betrouwbaar om aan het bewijs van het onder 1 en 2 ten laste gelegde te kunnen bijdragen.

Nu het dossier overigens geen, in elk geval geen voldoende wettig en overtuigend bewijs bevat dat de verdachte de pleger is van het onder 1 en 2 ten laste gelegde, dient hij daarvan te worden vrijgesproken.

The post Herkenning na tonen pasfoto kentekenhouder onbetrouwbaar appeared first on Bewijs in strafzaken.

Over getuigen, confrontaties en bewijs

The post Over getuigen, confrontaties en bewijs appeared first on Bewijs in strafzaken.

Het hof oordeelde als volgt:

“Anders dan de politierechter en de advocaat-generaal heeft het hof uit het onderzoek ter terechtzitting niet de overtuiging gekregen dat de verdachte degene is geweest die met de bankpas van aangeefster [A] geld heeft gepind; voor het verwijt dat de verdachte die bankpas (en de portemonnee waarin deze zich bevond) heeft gestolen, ontbreekt zelfs het wettig bewijs.

De andersluidende standpunten van de politierechter en de advocaat-generaal zijn grotendeels gebaseerd op hun eigen waarneming: zij menen op de camerabeelden van de Rabobank zowel de verdachte als haar dochter te herkennen. De politierechter en de advocaat-generaal moet worden nagegeven dat de dochter van de verdachte, die zowel ter terechtzitting in eerste aanleg als ter terechtzitting in hoger beroep is verschenen, gelijkenissen vertoont met één van de twee vrouwen op de camerabeelden. De raadsman heeft daarbij echter terecht de nuance gemaakt dat de neus van de dochter van aangeefster niet overeen lijkt te komen met de neus van de vrouw op de camerabeelden. Het hof is bovendien van oordeel dat de andere vrouw op de camerabeelden – de vrouw die het geld aan het pinnen was en in de visie van de politierechter en de advocaat-generaal de verdachte zou moeten zijn – onvoldoende gelijkenissen met de verdachte vertoont om daarop een herkenning te kunnen baseren. De verklaringen van de getuigen [B], [C] en [D] kunnen dat niet anders maken. Als deze verklaringen te goede trouw zijn afgelegd – ten aanzien van de verklaringen van [B] en [D] is dat door de verdediging gemotiveerd in twijfel getrokken -, dan geldt nog steeds dat ook zij in hun verklaringen een zekere onzekerheid laten doorklinken.

Waar het vorenstaande op zichzelf al gerede twijfel met zich brengt omtrent de vraag of de verdachte de ten laste gelegde feiten heeft gepleegd, wordt deze twijfel versterkt door de heftige en stellige ontkenning van de verdachte, die op het hof authentiek is overgekomen. Het hof neemt daarbij in aanmerking dat de verdachte niet eerder met politie en justitie in aanraking is gekomen.”

The post Persoon op foto vertoont onvoldoende gelijkenissen met verdachte appeared first on Bewijs in strafzaken.

Afdrukken camerabeelden onscherp

Het hof beschikt zelf niet over de veiliggestelde camerabeelden, maar slechts over afdrukken hiervan. Een groot aantal van deze afdrukken is onscherp. Ook is vaak maar een beperkt gedeelte van het gezicht van de persoon in kwestie zichtbaar, omdat de persoon op de afdrukken zijn gezicht gedeeltelijk met zijn hand bedekt en/of kleding draagt die zijn gezicht gedeeltelijk verhult. Hierdoor wordt herkenning bemoeilijkt. De eigen waarneming van het hof is dat in enkele gevallen de persoon die zichtbaar is op de afdrukken gelijkenissen vertoont met het uiterlijk van verdachte weergegeven op de politiefoto, maar dat op de afdrukken een specifiek onderscheidend persoonskenmerk dat de verbalisanten noemen, het litteken op de neus, niet duidelijk als zodanig zichtbaar is. Derhalve is niet met zekerheid vast te stellen dat het ook (telkens) daadwerkelijk verdachte betreft. Het voorgaande maakt dat de door de verbalisanten gedane herkenningen het hof in onvoldoende mate overtuigen.

The post Onscherpe foto, gezicht beperkt zichtbaar, onvoldoende onderscheidende persoonskenmerken appeared first on Bewijs in strafzaken.